Butterfly thoughts
You don’t wake up one day and suddenly become a beautiful butterfly
Everything has it’s pace
Often we get confused between two ideas
Which kind of one you are??
If you want something, make it happen
If it’s yours, it will come to you
Whenever I get in to this dilemma
Sit back and analyse the incidents happens around
For certain things, we have to get up and workout on the obstacles
It might require the timely interventions and efforts
There are other things which need immense patience and will to accept
Bcz’ our efforts can’t make changes on certain situation
They ought to take time
Just keep it as it is
What I’ve learnt is,
Build the wisdom to distinguish between these two choices
No matter how slow you go, try to make the best of it
Mizhi✍️
A cup of tea!!
For a cup of tea..
For a balcony..
For an evening..
There are so many stories to tell about me that I don’t even know how to tell.
Because it’s probably a heavy task for the brain to remember all this until the tea is over.
How many friendships the whole world has started with a cup of tea. How many of us have run out of tea?
Can’t we just tell someone.. we want to go and have tea with them again?
Have you ever had to share tea with someone you don’t like at all?
When you get tired of walking, what else tastes like the tea your mother gave you?
Haven’t we been conscious about the purse and just drank tea when we want to buy something else to eat?
There are those who have gone so far as to never invite me to have a cup of tea again?
Like sipping a cup of tea on the balcony .. or how did I hit it ??
Mizhi✍️
Promises
We say things
And when it loose the transparency,
When things looks blurred
Again we say “I didn’t mean that. You mistook it. You are convincing me”
Why should I listen the blame for other’s poor communication
Let them fix it first before they make promises which they don’t even remember
Let them set the priorities before they guess my feelings and say it’s wrong
Let them take whomever they wish to without interfering my existence
Let them stop lying about their actions
Your life is your responsibility and your promises are yours
The same for mine too
When someone say “It all started once you entered in my path”
Just review the statement and guess the pain if you are listening it
And again you say “I didn’t mean, but I have promises to keep, though you are there or not”
Healthy bonds are not built of mere promises
For anyone who are struggling with your bonds when someone entered, just communicate it clearly
It’s not the problem with the new one, but you don’t know how to be pure with both
Showing a different face at different place and people can’t save you for a long-term
Because actors are also humans once they sets out of stage
For me, I value that ‘ being clear’ than anything
Mizhi✍️
Change
I do listen this from many people
“You have changed a lot”
When the people knew me in the past says this
Initially I used to criticize and tell me
“They might have felt hurt
I shouldn’t have changed my nature”
After a long time I realized something which I never thought before
People rarely change
Even if they change, it’s more or less of what they already have!!
When a shift in character is much required for your own validation
Though it seems to be wrong for everyone who knows you till the moment
Go ahead and see what happens
Either it’s a lesson or it’s beginning of another era
Life has this quite wonderful transition which is much indeed
For the people who say you’ve changed
It’s the affirmation which your life gives back for the inputs you received and processed
Be happy for the changes
Either it can break or it can make
Moreover it’s better than being stagnant
Mizhi✍️
Heart Break
How does the real heartbreak look like?
When you give all your blood and sweat for your people
And when you say
You’re down
You need help
They node their head with disappointment
They open their hands and shows nothing to give you
What happens here?
Are we expecting the same love you gave
Are we expecting them to treat with the same affection you gave
No! Never!
It’s ok to feel hurt in such intense moments
But we shouldn’t harden our heart for the reason
Bcz’ it’s a scar on the soul and it would make an ashamed mark
Which might hinder us to be the kind hearted again
Your soul is not validated by other’s reactions!!
Mizhi✍️
Thirst for pain
When I was breaking inside
I smiled
Because I know I need chaos and storms
To renovate the home I built inside
To my dear self..
Whenever you sat in peace for a longtime
There is a murmur that you often tried to listen but never took so serious
For that I love you at times and I hate it too
Walking out of the pine walley, I know I will slip in mud and my beautiful jacket is gonna be full of dirt
But I didn’t stop stepping into the valley
All alone I wanted to do it for me
Because I know one day when I recollect the moments by moving my fingers over the letters in my diary
I want to see the smile on your face for not giving up
Everytime you go up and down
I am here!! Whispering..”You love sine waves and that’s why”
I am in love with these chaos, without that how could I became me
I know you will scream at certain moments
But I would also like to tell you
All the strangers around you are surviving the battle in some way
In their own way
That’s how it’s directed by the universe
Just fall in love with that and flow with more ease than burdening your heart with syncing emotions
Dear self…Be busy with improving and learning through all the hurdles I give you
I want to shake and shape the best in you!!!
Your’s lovingly
Mizhi✍️
Can I die of loneliness??
At the end of the day I used to count the moments I felt lonely!!!
And I felt I am being lonely even when I am engaged within a conversation
Or when I am actively doing something
I started thinking about people who died out of loneliness!!
It’s like a drug that makes you addictive in a slow pace
It’s a psychological thurst for an unknown destination
We will literarily feel blank if you stepped into the lonely space suddenly on a morning
But I promise you…
Once you conquest it, you know how to deal with yourself and that itself is a self realization
In this journey if I couldn’t find how to deal with my emotional imbalances and complexities, how can I ask someone else for a hand…
Once in a while… Just feel the lone incumbent state…
It helps us to retain the value of people who stood with us
Remind it.. Write it.. Feel the gratitude…
And then learn the art of holding the hands of lonely walkers and earn the courage to step out when we feel they are able to walk the rest alone, but with a smile…
Extract the substance in solidarity…
Realize the essence in aloneness…
That much dynamic life is…
Hence I believe in the power of aloneness..
Can I die out of loneliness? Probably NO…
I don’t want anyone whom I know to feel the same too
Mizhi✍️
മുൻപ്…ഇന്നും..ഇനിയും
വേദനകളില്ലാത്ത മനുഷ്യരുണ്ടോ?? അവൾ /അവൻ എപ്പഴും സന്തോഷായിട്ടാണ് എന്നൊക്കെ നമ്മൾ ആരെയെങ്കിലുമൊക്കെ പറ്റി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ലേ?
തീർച്ചയായും…. അതവർക്ക് മറ്റൊരു ദുഖവും ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടല്ലെന്ന് അങ്ങനുള്ളവരെ അടുത്തറിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അറിഞ്ഞത്… മനുഷ്യന്റെ മനസ് അത്ര ആർദ്രമായ വികാരങ്ങളോട് കാണിക്കുന്ന ഒരു അടുപ്പമുണ്ട്… ചില മനുഷ്യർ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ അടുത്തു പോകുന്നത് അങ്ങിനെയാണല്ലോ… പിന്നീട് അവരുടെ സന്തോഷവും സങ്കടവുമൊക്കെ നമ്മുടെയും കൂടെയാവുകയാണ്… നമുക്ക് മാത്രമായൊരിടം പരസ്പരം നിർമിക്കുകയാണ് മെല്ലെ മെല്ലെ…. ഈ വൈകാരിക ബന്ധത്തിന് പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ഗാർഹിക സാമൂഹിക ചുറ്റുപാടുകൾ പലപ്പോഴും മനുഷ്യർ തമ്മിൽ സ്വരച്ചേർച്ച കുറവുകൾ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യും…. മനസിലാക്കാൻ…തിരുത്താൻ…. തയ്യാറാവുന്നിടത്തു ഏതു ബന്ധവും ആ വൈകാരിക ഭംഗി നിലനിർത്തി പോകും…
ഇനി അങ്ങനല്ലാതെയുള്ള ഒരു സ്ഥിതിയുണ്ട്… നമ്മൾ ഒരാളെ ചേർത്തു നിർത്തുമ്പോൾ അയാളുടെ ബന്ധങ്ങൾ കൂടിയാണ് ചേർത്തു പിടിക്കുന്നത്… അതിലുണ്ടാകുന്ന എന്ത് ഏറ്റ കുറച്ചിലുകളും പരസ്പരമുള്ള ഇടപെടലുകളിൽ വ്യക്തമാകും…. പറയാൻ കാത്തു നിക്കാതെ ചോദിച്ചാലും…അടുത്തിരിക്കുന്ന ആളുടെ അവസ്ഥ മനസിലായിട്ടും അയാൾ പറയട്ടെന്ന് കരുതി കാത്തിരുന്നാലും ഉണ്ടാകുക ഒരേ മോശം ഫലം തന്നെയാണ്…
ഉള്ളു തുറന്നു പറയാൻ ഉറപ്പുണ്ടെന്ന് കരുതുന്നവരോട് എത്ര കാലം നമുക്ക് ഓടിയൊളിക്കാൻ പറ്റും? ചില ഇടങ്ങളിൽ കുറച്ചു കഠിനമായി ചിന്തിച്ചു തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കേണ്ടി വരും… അതിന്റെ പരിണിത ഫലം കൊണ്ട് നമുക്ക് വ്യക്തികൾ നഷ്ടമായേക്കാം…. അത് മെല്ലെ മെല്ലെ ഒലിച്ചു പോകുന്നത് കാണാൻ കഴിയും… അപ്പോൾ രണ്ട് ചോയ്സ് ഉണ്ട് നമുക്ക്…
നിങ്ങൾ പോയാലും ഞാൻ ഇങ്ങനെ തുടരുമെന്ന് വെറുതെ ഒരു ചിരി ചാർത്തി നടക്കാം… അല്ലെങ്കിൽ അതോർത്തു എറേനാൾ വേദനിക്കാം… അവരെ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിക്കാം.. ഒരിക്കൽ വിണ്ടു പോയ വിശ്വാസങ്ങളെ വീണ്ടെടുക്കാൻ ചിലപ്പോ കഴിഞ്ഞെന്നും വരില്ല…
ഇതിൽ ആദ്യത്തേത് കാണിച്ചു നടക്കുന്ന ഞാൻ അടങ്ങുന്ന ഒരു കൂട്ടത്തെ എനിക്കറിയാം… സത്യത്തിൽ അവർ ആ നഷ്ടങ്ങളെ താലോലിച്ചു ഏറെ കാലം വേദനിച്ചിട്ടുള്ളവരാണ്… അതിൽ നിന്ന് പഠിച്ചവരാണ്… അവർ കരയാത്തവരല്ല.. നമ്മൾ അവരെ ലോലഹൃദയരായ.. എപ്പോഴും സഹതാപം വാങ്ങി ജീവിക്കാൻ കൊതിക്കുന്നവരിൽ നിന്ന് മാറ്റി നിർത്തി ‘bold hearted’ എന്നൊരു അലങ്കാരം ഇട്ട് കൊടുക്കും…ഇത്തരക്കാരും എപ്പോഴും വേദനകൾ പറയുന്ന ഒരു വിഭാഗവും ഒരു വ്യക്തിക്ക് ചുറ്റും നിൽകുമ്പോൾ സ്വഭാവികമായും കദന കഥ പറയുന്നവരിലേക്ക് നമ്മുടെ കണ്ണുകൾ എത്തിച്ചേരും… അവിടെ വൈകാരികമായി പക്വത ഉള്ളത് കൊണ്ട് മാത്രം ആളുകളെ പിടിച്ച് നിർത്താതെ… അവരുടെ പടിയിറക്കത്തെ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നോക്കി നില്കുന്നവരുടെ മനസ്സ് ഒട്ടും പരിഗണിക്കപ്പെടില്ല…
മനുഷ്യർ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്… ഒരുപാട്… ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട മനുഷ്യർ അങ്ങനെ എത്രയോ നിസാരമായി പരിഹരിക്കാവുന്ന വിഷയങ്ങളിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിപോകുമ്പോൾ…കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോൾ തൊട്ട് ഉള്ള practice ആവും…I always observe what do I feel and then the reaction of people on my feelings… അതിൽ നിന്ന് പഠിക്കുവാ… പെട്ടെന്ന് അസുഖം മാറണമെന്ന് വാശി പിടിക്കുമ്പോലെ പെട്ടെന്ന് സങ്കടം മാറണമെന്ന് കരുതിയിരുന്നു പണ്ട്… ഇപ്പോ അതിനെ കുറച്ചൊന്നു മാറ്റി… സമയമെടുത്തു സങ്കടം മാറട്ടെ… അതിനിടയിൽ ജീവിക്കാൻ ലഭിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും അത്ര വിലപ്പെട്ടതാണ്… അതിനു ആ വില കൊടുത്തേ പറ്റു…
നമുക്കിഷ്ടമുള്ളതൊക്കെയും സ്വന്തമാക്കാൻ ഉള്ളതല്ല… വളരെ ചെറിയ ആയുസ്സിൽ ചിരിക്കാൻ കരയാൻ ആഘോഷിക്കാൻ നെടുവീർപ്പെടാൻ ഒക്കെയുള്ള ഒരുപാട് അവസരങ്ങളെ അതിന്റെ പൂർണതയിൽ തന്നെ സ്വീകരിക്കാൻ മുന്പും ഇന്നും ഇനിയെന്നും ജീവിതം പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്….
വൈകാരികമായ പക്വത എന്നാൽ അർത്ഥം അവർക്ക് വികാരങ്ങളില്ല എന്നല്ല… മറിച്ച് അവർ അതിനെ മറ്റൊരു കോണിൽ വീക്ഷിക്കുന്നു… സ്വാർത്ഥത ഒരു പടി താഴെ നിർത്താൻ തയ്യാറാവുമ്പോൾ നമ്മുടെ കാര്യങ്ങൾ സ്വയം ചെയ്യാൻ ശ്രമിച്ചു തുടങ്ങും… കൂടെനിൽക്കുക എന്നാൽ കൂടെ നടന്നു തനിയെ നടക്കാൻ കഴിവില്ലാതെ ആക്കുക എന്നല്ല അർത്ഥം എന്നെനിക്കിപ്പോൾ ബോധ്യമുണ്ട്…കുഞ്ഞിലേ ന്റെ ആങ്ങളയ്ക്ക് സ്കൂൾ വിട്ടു വന്നാൽ ഷർട്ട് അഴിക്കാൻ മടിയായിരുന്നു… മമ്മ ഒരു 7 വയസ്സ് വരെ ചെയ്തു കൊടുത്തിരുന്നു… ഒരു ദിവസം മമ്മ mind ചെയ്തില്ല… അവൻ രാത്രി വരെc യൂണിഫോം മാറ്റാതെ ഇരുന്ന് കരഞ്ഞു… അവസാനം അവൻ തന്നെ എങ്ങനെയോ അഴിച്ചു… പിറ്റേന്ന് മുതൽ അവൻ തനിയെ ചെയ്തു… വളർന്ന ശേഷം മമ്മ ഇത് പറഞ്ഞു ചിരിക്കുമ്പോൾ എനിയ്ക്ക് സന്തോഷം തോന്നി…അവനെ വീണ്ടും താങ്ങി നടന്നു വഷളാക്കാതിരുന്ന ആ കരുതലിനോട് ഒരു ബഹുമാനം!!
ഇതൊക്കെയും കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ വീണ്ടും ഓർമിച്ചെടുത്തു…. ഓർമ്മിക്കാൻ ഇട വന്ന സാഹചര്യത്തോട്… വ്യക്തികളോട്… എനിക്ക് നന്ദി മാത്രം… കാരണം…Upon his grace I keep learning since I close my eyes….
The happy warrior
A group of people who seek happiness .. People who hope to find happiness .. People who try to be constant without being overly happy or sad .. Those who go beyond limits for their own happiness .. Those who sacrifice themselves for others … We fall into any of these long categories
While reading the poem ‘Character of a happy warrior’ by Wordsworth the following lines caught my attention
Looks forward, persevering to the last,
From well to better, daily self-surpast:
Who, whether praise of him must walk the earth
For ever, and to noble deeds give birth,
Or he must fall, to sleep without his fame,
And leave a dead unprofitable name
Finds comfort in himself and in his cause;
And, while the mortal mist is gathering, draws
His breath in confidence of Heaven’s applause:
This is the happy Warrior; this is he
That every man in arms should wish to be.
I made it because I felt it’s worthy enough toling on. Even in the deserted phase,if one could rely upon themselves, I believe they will stand up one day…
Yes I am in the deserted phase
But I can rely me only
Because I know everyone is struggling in one or the other way
I might not be doing all the happy things I used to do
I might not seem smiling as everyone used to see me before
But this is a phase I have to appreciate myself for simply surviving
Be cause this is not new for us
We are all trying to be the ‘ happy warrior’ indeed
Mizhi✍️
MERAKI 