വാകകൾ പറഞ്ഞത്

കാറ്റു വീശുമ്പോഴൊക്കെ വാകപൂക്കൾ പൊഴിയുന്നുണ്ട്… വെയിലേറ്റ് മങ്ങിയ പൂക്കൾ… ഏതു കാറ്റിൽ അടർന്നു വീഴുമെന്ന് ഓർത്തു വിതുമ്പി നിന്നതാവും ഓരോ വാടിയ പൂവും… ഏതോ കാറ്റത്തു തീർച്ചയായും ഒരു യാത്ര പറച്ചിലിന് കാത്തു നിന്നതാവും വാകമരം.. ഇനിയും പൂക്കുമെന്നും.. വീണ്ടും കാറ്റു തല്ലി കൊഴിക്കുമെന്നും അതിനറിയാം… എന്നിട്ടും അത് നിർഭയം തുടരുന്നില്ലേ… അടർന്നു വീണ മഞ്ഞപ്പരപ്പിലും ഒരു സൗന്ദര്യമുണ്ട്… പച്ച പൊതിഞ്ഞു നിൽക്കുമ്പോഴുള്ളതാണോ വീണു കിടക്കുമ്പോഴാണോ കൂടുതൽ സുന്ദരി എന്ന് അറിയില്ല.. അത് താരതമ്യം ചെയ്യാൻ ആവില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു… കോഴിയാൻ അനുവദിക്കാത്ത മരങ്ങളില്ല.. കൊഴിഞ്ഞു വീഴാത്ത പൂക്കളുമില്ല.. രണ്ടും അതിന്റെ ജീവിതചക്രത്തിൽ അനായാസമായി സുന്ദരമായി നടക്കുന്നു…

മനുഷ്യർ ഇങ്ങനെ വിടർന്നും കോഴിഞ്ഞും പോകുമ്പോഴും ഇത്തരമൊരു പ്രതിഭാസം നടക്കുന്നുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു… നമ്മൾ അതിൽ ഒരുപാട് വികാരവിക്ഷോഭങ്ങൾ ചേർത്ത് കലക്കി ഒരു വിരാമത്തിന്റെ… ഒത്തു ചേരലിന്റെ.. സൗരഭ്യമൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ മെനകെടാറില്ല…

ഇങ്ങനൊക്കെ പറയുമ്പോ ഞാൻ സ്വയം ചോദിക്കാറുണ്ട് എന്നിട്ടാണോ മനുഷ്യരെ ഓർത്തു ദുഖിക്കുന്നതെന്ന്… ഫീലിംഗ് പുച്ഛം 😂..

സ്വഭാവികമായ ആ സങ്കടത്തെ വർണിച്ചു പൊലിപ്പിച്ചു അതിൽ ആറാടി അവരെയും നമ്മളെയും വെറുപ്പിച് ഒടുക്കം ഓർമിക്കാൻ സുഖമുള്ള കുറെ നിമിഷങ്ങളെ കൂടി മറക്കാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുന്ന അവസ്ഥ എത്തിക്കാതെ നോക്കാൻ ഈ ചിന്തയൊക്കെ കുറച്ചു സഹായിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം… ആ രീതിയിൽ ഞാൻ കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു… കൊഴിഞ്ഞു വീണ പൂക്കളോട്… വാക മരത്തോട്… അതിനെ പിടിച്ച് കുലുക്കുന്ന കാറ്റിനോട്..

വീണ്ടും പൂക്കുമെന്ന് … വീണ്ടും കോഴിയുമെന്ന്.. വീണ്ടും ജീവിക്കുമെന്ന്… കാരണം നമ്മൾ ഒക്കെയും ഭംഗിയായി പൂവിട്ടു കൊഴിയുന്ന വാകകൾ തന്നെ…

മിഴി ✍️

Happy valentine’s day

ഇന്ന് പ്രണയിക്കുന്നവരുടെ ദിനമാണ്.. എന്ന് വെച്ചാൽ പ്രേമിക്കാൻ ഒരു വ്യക്തി സ്വന്തമായിട്ടുള്ളവരുടെ എന്ന് നിർബന്ധമുണ്ടോ എന്ന് അറിയില്ല.. അങ്ങനെ ഇല്ലെന്നു വിശ്വസിക്കാനാണ് ഇഷ്ടം 😜

എനിക്ക് ഹാർട്ട്‌ പോപ്പ് ഡയറി മിൽക്ക് കിട്ടിത് അടുത്ത വീട്ടിലെ ചേച്ചി തന്നിട്ടാണ്..(യ്യോ ദാരിദ്ര്യം സ്റ്റിക്കർ)..ഇന്നലെ തൊട്ട് ഒള്ള സോഷ്യൽ മീഡിയ അക്കൗണ്ട്സ് മൊത്തം ഫീഡിലും സ്റ്റോറിയിലും ഒക്കെ നിറയുന്ന ഫോട്ടോസ്.. സർപ്രൈസസ്..സമ്മാനങ്ങൾ… ഒരുപാട് സന്തോഷം… എന്നാലും ഇടയ്ക്കെവിടെയോ ഒരു പ്രഹസനം ഫീൽ വരാതെയിരുന്നില്ല (ഇത് അല്ലാത്തപ്പോളും ഞാൻ എന്റെ സ്വന്തം സ്റ്റാറ്റസ് ഇടുമ്പോളും തോന്നാറുള്ളതാ😂. Never mind😜)

ഇന്ന് ഞാൻ കണ്ട ഏറ്റവും ഭഗിയുള്ള ഒരു സ്റ്റാറ്റസിലും കാണാൻ കഴിയാത്ത രണ്ട് കാഴ്ചകൾ…Thate made my day… രാവിലെ അമ്മമ്മയുടെ കൂടെ പള്ളിയിൽ പോയി… കയറുമ്പോ അവിടെ പേരും അഡ്രസ് എഴുതുന്ന ഒരു ബുക്കും സാനിറ്റൈസറും വെച്ചിട്ടുണ്ട്… നല്ല പ്രായം ചെന്ന ഒരു അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിയും പള്ളിയിൽ വന്നതാണ്…അപ്പച്ചൻ pen എടുത്തു.. അപ്പോ ന്തോ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചു.. “ചാച്ചാ.. കൈ വിറയ്ക്കുലെ…ഞാൻ എഴുതാം” എന്ന് പറഞ്ഞു അമ്മച്ചി പേന വാങ്ങിച്ചു എഴുതി..ഞാൻ എഴുതിട്ട് കേറുമ്പോ ആ അമ്മച്ചി കുനിഞ്ഞിരുന്നു അപ്പച്ചന്റെ ചെരുപ്പ് ഊരാൻ സഹായിച്ചു..എന്നിട്ട് അപ്പച്ചന്റെ കൈയേൽ പിടിച്ചു തന്നെ എണീറ്റു.. ഇവളെന്താ വായിൽ നോക്കുന്നതെന്ന് ആരേലും നോക്കുന്നുണ്ടോന്ന് പോലും അപ്പോൾ ഓർത്തില്ല… പള്ളിയിൽ കേറിട്ട് ഇറങ്ങുമ്പോ അവസാനത്തെ ബെഞ്ചിൽ അവർ ഇരിപ്പുണ്ട്…കൈയൊക്കെ ചേർതു പിടിച്ച്…വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി…

അത് കഴിഞ്ഞു ഞാനും അമ്മമ്മയും കൂട്ടി ചാച്ചന്റെ കല്ലറയിൽ പോയി In the loving memory of Thekkayil TU John… എന്നെ ഉണ്ണിമോളേന്നു ആദ്യായിട്ട് വിളിച്ച മനുഷ്യൻ…ഒരുനാൾ ഞാനും ഇങ്ങനെ കിടക്കണ്ടതല്ലെന്നൊക്കെ ഓർത്തു..അമ്മമ്മ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടാരുന്നു…ചാച്ചൻ ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോ പറഞ്ഞിരുന്ന പോലെ…തുടക്കം മാത്രേ കേട്ടുള്ളു.. “കുറെ ആയില്ലേ ഞാൻ വന്നിട്ട്..”ബാക്കി കേൾക്കാൻ നിക്കാതെ ഞാൻ മാറി.. അവരുടെ പ്രൈവസി മാനിയ്ക്കണമല്ലോ.. തിരിച്ചിറങ്ങുമ്പോ അമ്മമ്മ കണ്ണട മാറ്റി തുടയ്ക്കുന്ന കണ്ടു… കരഞ്ഞു..തീർച്ച.. പിന്നെ ചിരിച്ചു.. ഇറങ്ങുമ്പോ ആദ്യം കണ്ട അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിയും ഗ്രോട്ടോയുടെ അടുത്തു നിൽപുണ്ടാരുന്നു…”ചേട്ടത്തിക്ക് എന്നാ ഒണ്ട്..എമ്പിടി നാളായല്ലോ കണ്ടിട്ട്.. ആരാ കൊച്ചുമോളാണോ “കുറെ ചോദ്യങ്ങൾ ഒന്നിച്ചു ചോദിച്ചു… ആ അമ്മച്ചിയ്ക്ക് തവിട്ടു നിറത്തിൽ ഉള്ള കൃഷ്ണമണിയാണ്…. അതെനിക്കിഷ്ടായി… അവർ തമ്മിൽ കുശലം പറയുമ്പോ ഞാൻ അപ്പച്ചനോട് വെറുതെ കുറച്ചു മിണ്ടി.. കൊല്ലങ്ങളായിട്ട് അറിയാവുന്ന ആരെയോ പോലെ അത്ര സ്നേഹമായിട്ട് ഇവർക്കൊക്കെ എങ്ങനെ പറ്റുന്നു ഇങ്ങനെയവനെന്നോർത്തു… എന്റെ ചാച്ചനും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു…”മിടുക്കിയാവണം കേട്ടോ.. ഇടയ്ക്ക് ഇത്പോലെ വരണം അമ്മച്ചിയെ കൂട്ടി ” എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് അവർ കൈ പിടിച്ചു ഇറങ്ങിപ്പോയി…

അവർ പോയിക്കഴിഞ്ഞു അമ്മമ്മ പറഞ്ഞു.. “ചാച്ചന്റെ വല്യ ചങ്ങാതി ആയിരുന്നു.. അവർക്ക് മക്കളില്ല.. പള്ളിക്കടുത്താണ് വീട്” എനിക്കെന്തോ വല്ലാണ്ടായി…പിന്നെ അമ്മമ്മ സ്വയം പറഞ്ഞോണ്ട് നടന്നു… “കൂട്ടുള്ളോൻ ഉള്ളപ്പോ ഒരുമിച്ച് പോകുന്നതും ഭാഗ്യം തന്നെ.. അല്ലെ ചാച്ചാ”…

അമ്മമ്മ പിന്നെയും എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു…

മുത്തുമണി പൊളിയല്ലേ… അമ്മമ്മേ ഒരു ഫോട്ടോ എടുത്താലോന്ന് ചോദിച്ചു… പാവം നിന്ന് തന്നൂട്ടോ…മുഖത്തൊരു വിഷാദം കലർന്ന ചിരി ഉണ്ടായിരുന്നു…

ഇവർക്കൊന്നും valentines day ആഘോഷങ്ങൾ ഇല്ല… പക്ഷെ ഇവരോളം അതിനു അർത്ഥം കൊടുക്കുന്നവർ വേറെ കുറവായിരിക്കണം… സമ്മാനങ്ങളെക്കാൾ പൂക്കളെക്കാൾ ഒക്കെ എത്രയോ അപ്പുറത്താണ് മരണവും കടന്ന്… വർദ്ധക്യവും കടന്നു പരന്നു കിടക്കുന്ന സ്നേഹം……

മിഴി ✍️

Solitary voices

“Why do you fall in tears even when you are happy”?

This question is a repeated one that I have been asking myself

At some points I felt kind of convictions which are not concrete

That interlude in the flow of smiles

I do kick myself to the dip of sorrows

B’cz it’s much awaited for everyone’s life

Often I’ve felt it like a sine wave

When you are extremely peaceful

Suddenly you get a call says your best friend met with an accident

Your smile fades and the whole peace is ruined and transited to the state of agony

It’s often unexpected

Then you might ask a question like

Why should we bother that

For me, insights makes us brighter

Helps us to balance

But we humans try to erase every bad memory with happy moments

Ultimately what comes is ‘confused’

Let the scars be there and remind ourselves not to go back to the same

So I constantly tells my soul don’t be blind on smiles

People comes in goes out

What stays is our soul and body

Solitary voices are much stronger than the ushered vibes of crowd

Love them, b’cz you know you

Infact you are the only one better know you

Mizhi✍️

കടൽ ❤

കടൽ ❤

ചിന്ന ചിന്ന happiness

കുഞ്ഞു കാര്യങ്ങളിലെ വലിയ സന്തോഷത്തെ പറ്റി കുഞ്ഞു സങ്കടം വരുമ്പോ പോലും നമ്മൾ മറന്നു പോകും ല്ലേ?..അങ്ങനെ ഇരുന്നപ്പോ ഇന്നൊരു അനോനിമസ് ഫോൺ കോൾ വന്നു….
“ഹലോ സോണി അല്ലെ?”
“അതേലോ”
“എന്നെ ഓർമ്മയുണ്ടോ”
“ഇങ്ങനെ പെട്ടെന്നു ചോദിച്ചാൽ ഓർമയില്ല.. ആരാണെന്ന് പറയു”
“ഒരുപാട് പ്രസംഗവേദികളുടെ പിന്നാമ്പുറത്തു ന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞിരുന്നിട്ടുണ്ട് നമ്മൾ”
ഓർത്തെടുക്കാൻ ഒരുപാട് പണിപ്പെട്ടില്ല ഭാഗ്യം.. ഓർമയുണ്ട്.. കട്ടിയുള്ള മുടി ഭംഗിയിൽ മെടഞ്ഞിട്ട് ചന്ദനകുറി തൊട്ട്… ലോകപരിജ്ഞാനം നന്നായിട്ടുള്ള ആ സുന്ദരികുട്ട്യേ…ഇപ്പോ എന്റെ നമ്പർ എവിടുന്ന് കിട്ടി എന്ന ചോദ്യം ചോദിക്കും മുൻപേ അവൾ പറഞ്ഞു…
“മമ്മയെ കണ്ടിരുന്നു ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ വെച്ച്… അങ്ങനെ കിട്ടി”
ഈശ്വരാ യു പി സ്കൂൾ കാലത്ത് ജില്ലാ കലോത്സവത്തിന് കണ്ട കുട്ടി ഓർത്തിരിക്കാൻ കാണിച്ച മനസിന്റെ മുന്നിൽ ഞാൻ പൂജ്യമായത് പോലെ… വല്ലാത്ത സന്തോഷം… ഒപ്പം ഓർമ്മിക്കാൻ ഞാൻ മെനകെടാറില്ലാത്തത്തിൽ കുറ്റബോധവും…

നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് ഓർമകൾക്ക്… നല്ല സൗരഭ്യമുണ്ട് വാക്കുകൾക്ക്…
ഓർമിക്കുവാൻ ഞാൻ നിനക്കെന്ത് നൽകണം.. ഓർമിക്കണം എന്ന വാക്ക് മാത്രം..
മിഴി ✍️

Lack of empathy

ഖബർ വായിച്ചു നിർത്തിയ അന്ന് മുതൽ മനസ്സിൽ തികട്ടിയ ഒരു ചിന്ത ‘ lack of empathy disorder’. അതിനു സഹഭാവം ഇല്ലായ്മ ഒരു തെറ്റാണോ? അതൊക്കെ വ്യക്തിപരമായ സ്വാതന്ത്ര്യമല്ലേ എന്ന ചോദ്യം നമുക്ക് ചോദിക്കാൻ വകുപ്പുണ്ട്..

കുട്ടികാലത്തു നിസ്സാരം കുരുത്തക്കേടുകൾക്ക് ചുട്ട പെട കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞു നമ്മളൊക്കെയും ചിന്തിച്ചു കാണില്ലേ.. “അമ്മയ്ക്ക്.. അച്ഛന്.. ടീച്ചർന് ഒന്നും നമ്മളോട് സ്നേഹമില്ലെന്ന്”.. അതിന്റെ അമർഷത്തിൽ കുറെ വാശി കാണിച്ചു മിണ്ടാതെ നടന്നും പട്ടിണി ഇരുന്നും ഒക്കെ കടന്നു പോയിട്ടുണ്ടാവും… വളർച്ചയുടെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും സ്നേഹമില്ലായ്മ ഉണ്ടെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന വിടവുകൾ എത്രയാണ് ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്…അവയിൽ ചിലതൊക്കെ തീർത്ത മുറിവുകൾ ഇന്നും ഉണങ്ങാതെ കിടപ്പുണ്ടോയെന്ന് ആര് കണ്ടു?ആരുടെയെങ്കിലുമൊക്കെ കഥയിലെ വില്ലൻ കഥാപാത്രമായി മാറാതെ എങ്ങനെ ഒരാൾക്കു ജീവിച്ചു മരിക്കാൻ പറ്റുക?

അവരവരുടെ കഥയിലെ നന്മമരം നായകൻ / നായിക ആയിട്ട് മാത്രമാവും നമുക്ക് ഒരു കഥ പറഞ്ഞു മുഴുവിപ്പിക്കാനാവു.. ഇടയ്ക്ക് എപ്പോഴെങ്കിലും സ്വയം ഒന്ന് താഴ്ത്തിയിട്ട് പറഞ്ഞാലും കഥയുടെ രത്നാചുരുക്കത്തിൽ നമ്മൾ ‘പാവം പരിഷകൾ’ തന്നെയല്ലേ? അതിൽ നിന്ന് അല്പമൊന്നു മാറി ചിന്തിച്ചാൽ.. മറ്റൊരാളുടെ വീക്ഷണമെന്തെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ ഉണ്ടാകുന്ന മാറ്റം വളരെ ആഴമുള്ളതാണ്… ശരിയും തെറ്റും വേർതിരിച്ചു നമ്മൾ ഉണ്ടാക്കിയ കോടതിയിൽ നമ്മൾ തന്നെ തൂക്കിലേറ്റിയ മനുഷ്യരെ പറ്റി ഓർത്താൽ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണ്.. അവരോ നമ്മളോ ആരോ ഒരു കൂട്ടർ ഏതോ ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ ‘സ്നേഹമില്ലായ്മ’ എന്ന അവസ്ഥ കടന്ന് പോയതാണ്…

വാക്വാദങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞതോർക്കുന്നു… “നിനക്ക് ഞാനായിരുന്നു ചിന്തിക്കുന്നതിനു പരിധികളുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് അതിനെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ എങ്ങനെ കഴിയും?”.. അതെന്റെ ഉള്ളിലേക്കിട്ട കനൽ ആയിരുന്നു..മറ്റൊരാളുടെ ചിന്തകളിലേക്ക് പോലും നീട്ടുന്ന ആർദ്രമായ ഒരു കരുതൽ… അതില്ലാതെയാകുന്നിടത്തു ഏതു ബന്ധത്തിനാണ് പ്രസക്തി??.. ഇവിടെ വിശ്വസിച്ചു പോകുകയാണ്… സഹഭാവമില്ലായ്മ ഒരു ക്രമകേട് തന്നെയാണെന്ന്…. തിരുത്തപ്പെടേണ്ടത് മനഃസമാധാനത്തിനു അത്യാവശ്യമാണെന്ന്…. സ്നേഹം ഉത്കൃഷ്ടമാണ്… വിശ്വാസം.. പ്രതീക്ഷ.. സ്നേഹം.. ഇതിലേറ്റം ഉദാത്തമായതെന്ന് തോന്നിയതും സ്നേഹം തന്നെയാണ്… കാരണം അതിന്റെ ദാരിദ്ര്യം വർധിച്ചു വരുന്നു…കൊടുത്തത് കൊണ്ട് നഷ്ടം ഉണ്ടാവില്ലെന്ന് ഉറപ്പുള്ള ഒന്ന് സ്നേഹമാണെന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്… ചിലപ്പോൾ വിപരീത അഭിപ്രായം ഉണ്ടാവാം..നമ്മുടെ പ്രതീക്ഷകളാണ്… എതിരെ നിൽക്കുന്ന ആളോട് സ്നേഹമസ്രുണമായി പുഞ്ചിരിച്ചാൽ തിരിച്ചൊരു ചിരി കിട്ടുമെന്ന പ്രതീക്ഷ…എങ്ങാനും അത് സംഭവിച്ചില്ലെങ്കിൽ അയാൾ തീയിൽ ചവിട്ടി നിക്കുന്ന അവസ്ഥയാണോ അല്ലയോ… ഇനി അത് അയാളുടെ പ്രകൃതമാണോ… ഒന്നും അറിയില്ലെങ്കിലും വിധിക്കും…”എന്ത് മനുഷ്യരാണ്.. ഒന്ന് ചിരിച്ചാൽ ന്താ ഇത്ര കുറയാൻ.. നാളെ തൊട്ട് ഞാനും മൈൻഡ് ചെയ്യില്ല”.. ഈ ഗദ്ഗദം കൂടാതെ ഇനിയും അയാളോട് ചിരിക്കാൻ മാത്രം വിശാലത വളർത്താൻ എല്ലാവർക്കും പറ്റും.. പക്ഷെ അത്രയ്ക്കൊന്നും സ്വന്തം ചാപല്യങ്ങളെ വിശദമായി പഠിക്കുന്ന സമ്പ്രദായം നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിൽ അധികം വന്നിട്ടില്ല… സ്നേഹമില്ലായ്മ ഒരു മരുഭൂമി അവസ്ഥയാണ്… അതിൽ കടന്നു പോകണം… എന്നിട്ട് മരുപച്ച പോലെ മനുഷ്യരെ കണ്ടുമുട്ടുക..അപ്പോഴല്ലേ നമുക്കറിയൂ…. എന്താണീ..’lack of empathy disorder’!!!!

മിഴി ✍️

Promises

Promises

Love

Let it come to you

Let it find the most lovable fraction in you

What’s love?

Love can’t be explained!!

It can only be experienced

Love can’t be explained!!

Still it explains a lot

In the extreme moments of love

Words disappear

Poems of love starts floating in air

Often when fed up of words

Love stops listening

Silently!!!

The solitude loved me beyond

Mizhi✍️

കത്ത്

എല്ലാ കൊല്ലവും ഈ കാർഡ് വാങ്ങലും പോസ്റ്റ്‌ ഓഫീസിൽ പോയി അയക്കലും ഒക്കെ ഒരു ചടങ്ങല്ലേ എന്ന് സ്വയം എത്ര ആവർത്തി ചോദിച്ചാലും നന്നാവില്ലന്നു തോന്നണു..അയാൾ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു കൂടി ഇണ്ടാവില്ല ന്റെ ഒരു എഴുത്തും..എങ്കിലും സ്വാർത്ഥമായ ഒരു സന്തോഷം അനുഭവിക്കാൻ വേണ്ടി christmas ആകുമ്പോ മാത്രം ഒരു കാർഡും ഒപ്പം ഒരു കത്തും കവിതയും കഴിഞ്ഞ മൂന്നു കൊല്ലമായി ഒരിക്കൽ മാത്രം കണ്ടു പിരിഞ്ഞ ആ മനുഷ്യനെ തേടിചെല്ലാറുണ്ട്..മറുപടി വരാറില്ല..അല്ലെങ്കിൽ അത് ഞാൻ അർഹിക്കുന്നില്ല..

ഇന്ന് ആ കത്ത് അവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്…കത്തുകൾ നൽകുന്ന പ്രതീക്ഷയും സന്തോഷവും എത്ര വലുതാണല്ലേ? അയാൾ അത് വായിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ..ഒരച്ഛന് മകൾ അയച്ച കത്തുകൾ എന്ന് പേരിട്ട് ഒരിക്കൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചാലൊന്നു വരെ ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ട്..അതിൽ സ്വാർത്ഥത കുറച്ച് എറിയെന്നു ഒരു ധാരണ വന്നപ്പോ അത് കളഞ്ഞു…ഇതിനൊക്കെ ഒറ്റ കാരണമെ ഉള്ളു…തീർന്നു എന്ന് വിചാരിച്ചിടത്ത് എല്ലാം ഇനിയും തുടങ്ങു എന്ന് പറഞ്ഞ ആ മനുഷ്യനോടുള്ള നന്ദി…മാലാഖാമാർ എവിടെയും ഉണ്ട്…അതിനു ഒരു കത്തിൽ നന്ദി ഒതുക്കുന്നത് പോലും ഞാൻ ചെയ്യുന്ന മഹാ പാപമാണ്…എങ്കിലും എങ്ങോ ഇരുന്നു ആ മനുഷ്യൻ വായിക്കുന്നുണ്ട്..സ്വാർത്ഥമായ സന്തോഷങ്ങൾ ഇനിയും എത്രയാണിങ്ങനെ..

എവിടെയോ ഒരു മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് വീണ്ടും ന്റെ കുരുത്തം കെട്ട മനസ്…

മിഴി ✍️

കുടിയൊഴിക്കപ്പെട്ടവർ

ഓരോ വയസ്സും കടന്നു പോകുമ്പോഴും ഓർത്തെടുക്കാറുണ്ട് കടന്നു വന്നവർ..കൂടെയുള്ളവർ..കുടിയൊഴിഞ്ഞവർ…എല്ലാ കൊല്ലവും ജൂലൈ 31 നു ഈ മൂന്നു കൂട്ടരെയും ഓർത്തു ഞാൻ കണ്ണ് നിറയ്ക്കും…സന്തോഷവും സങ്കടവും ഒക്കെ കലർന്നൊരു മാന്ത്രിക നിമിഷം എന്നൊക്കെ poetic ആയിട്ട് തള്ളാം..ഇതിൽ ഏറ്റവും കടപ്പാടുള്ളത് ഇറങ്ങിപോയവരോടാണ്…അവരോളം വ്യക്തിപരമായി നല്ല ഉൾക്കാഴ്ചകൾ നൽകിയ മറ്റാരും കാണില്ലാ..

ഒരുപാട് കൂട്ടുകാരൊന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന കാലത്ത്…എന്റെ ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു കൂട്ടുകാരീടെ അച്ഛൻ സ്ഥലം മാറ്റം കിട്ടി പോയപ്പോ സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലാരുന്നു…അന്ന് കണ്ണൊക്കെ കലങ്ങിട്ട് അഞ്ചു ഇനി ഈ സ്കൂളിൽ വരില്ലല്ലോ എന്ന് പറഞ്ഞു വിതുമ്പിയപ്പോ മമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞു തന്ന ഒരു സൂത്രമുണ്ട്..ഉണ്ണിമോൾ വളരും..മമ്മയുടെ അടുത്തുന്നൊക്കെ ദൂരെയാവും ചിലപ്പോൾ..നമുക്ക് എപ്പോളാ എന്നതാ വരുവാ എന്നൊന്നും നമുക്കറിയില്ല…അപ്പോ പിന്നെ അതേപോലെ ഒരു ഉറപ്പുമില്ലാത്ത പാവം പാവം മനുഷ്യർ കയറി ഇറങ്ങി പോകുന്നതോർത്തു വിഷമിച്ചോണ്ടിരുന്നാ പറ്റുവോ കൊച്ചേ….

അന്നൊരു ഏഴാം ക്ലാസ്സ്കാരിക്ക് മനസ്സിലാവാൻ പാടുള്ള തത്വം ആയിരുന്നു അത്…ഇപ്പോൾ അലങ്കാരമുള്ള ഭാഷയിൽ അത് ഓർത്തെടുത്തു എഴുതുമ്പോൾ ആ പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ മനസ്സിലാവുകയാണ്..ശാസ്ത്രവും സാഹിത്യവും രണ്ടും അക്കര ഇക്കര ആണെങ്കിലും എയ്ൻസ്റ്റീന് അതിനെ ഒന്നിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് തോന്നുന്നു…theory of relativity ആക ആപേക്ഷിക സിദ്ധാന്തം…നമ്മൾ അനങ്ങുന്നില്ലെന്നും മറ്റുള്ളവരൊക്കെ വിട്ടു പോകുകയാണെന്നുമുള്ള തോന്നൽ…അതൊരു വല്ലാത്ത തോന്നൽ തന്ന്യാണ്…നമ്മളായിരിക്കൽ എന്ന യത്നത്തിൽ കുടിയിറക്കപ്പെടുന്ന ചിലരുണ്ട്…അത്തരം സാഹചര്യത്തിൽ പപ്പാ ഒരിക്കൽ രണ്ടു പെഗ് അടിച്ചിട്ട് ഇരുന്ന് പറഞ്ഞ ഡയലോഗ് ഞാൻ ഓർക്കും…”കേറി വന്നത് ജോയിടെ നല്ലത് കണ്ടിട്ടാണെങ്കിൽ…കൂടെ നിന്നപ്പോ ജോയി കാരണം സന്തോഷിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയത് ജോയി അറിഞ്ഞോണ്ട് വേദനിപ്പിച്ചിട്ടല്ലാണ്ട് അവനൊന്റെ കൈയിലിരുപ്പാണെങ്കിൽ നഷ്ടം എനിക്കല്ല അവർക്കാണ്…ഉണ്ണിമോൾ ഇത്രേം നോക്കിയാ മതി…അതിനു ഒരിടത്തും തലകുനിക്കല്ല്…അഹങ്കാരിയെന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നത് നിലപാട് പറഞ്ഞിട്ടാണെങ്കിൽ അതിൽ സന്തോഷിച്ചോണം”..അന്ന് ഞാൻ അതും കാര്യമാക്കിട്ടില്ല….ഇന്ന് അവർ രണ്ടാളും പറഞ്ഞതൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോ അഭിമാനവും ഒപ്പം ഇറങ്ങിപ്പോയ വിരലിൽ എണ്ണാവുന്നവരോടും കൂടെയുള്ള കുറെ മനുശ്ഷ്യരോടും സ്നേഹം തോന്നുന്നു….ഒരുപാട് സ്നേഹം.. കാരണം ഞാനും നിങ്ങളുമൊക്കെ ഒരുപാട് ഇടങ്ങളിൽ നിന്നു ഇറങ്ങിപോന്നവരാണ്…

മിഴി✍️